Het creëren van ondernemingswaarde in het MKB

Bij het oudedagsvraagstuk weten we bijvoorbeeld dat bij een beschikbare premieregeling op een later tijdstip kapitaal vrijkomt waarmee een pensioen wordt aangekocht. Met zijn beleggingskennis kan de adviseur beoordelen of het benodigde kapitaal op pensioendatum kan worden behaald. Hierbij houdt de adviseur uiteraard ook rekening met het risicoprofiel van de cliënt. Wanneer in een gegeven situatie voor het behalen van het doelvermogen een rendement moet worden behaald van gemiddeld 12%, dan kan de adviseur hier zijn oordeel over geven. Wellicht is het advies om minder offensief te beleggen en meer geld te reserveren, dan wel genoegen nemen met een lager eindkapitaal.

Wanneer de oudedagsvoorziening uit de verkoopopbrengst van de onderneming moet komen, dan vinden adviseurs het een stuk lastiger om te beoordelen in hoeverre het doelvermogen kan worden gerealiseerd. De reden hiervan is veelal dat de adviseur geen inzicht heeft in de ‘waarde’ van de onderneming en daarmee de opbrengst die kan worden behaald bij verkoop.

Uitgangspunt bij waarderingen van ondernemingen is vaak de DCF-methode (discounted cash flow). Hierbij wordt gekeken naar de vrije kasstroom, oftewel de toekomstige inkomsten minus uitgaven, waarbij rekening wordt gehouden met de noodzakelijke investeringen en afschrijvingen. Deze toekomstige kasstromen worden contant gemaakt.

Bijvoorbeeld: Een DGA (55 jaar) wil zichzelf een hoger salaris toekennen om fiscale redenen (bijv. optimaliseren van bepaalde aftrekposten). Van de adviseur mag worden verwacht dat hij inzicht heeft wat het effect van de verhoging is op de (toekomstige) vrije kasstroom en in hoeverre deze aanpassing invloed heeft op de waarde van de onderneming op basis van de DCF-methode bij een (gedeeltelijke) verkoop van de onderneming.

Van een adviseur mag tevens worden verwacht dat hij kritisch naar vraagstukken kijkt. Hierboven hebben we het gehad over het begrip ‘waarde’. Wat is waarde nu eigenlijk precies? Waarde is een ander begrip dan ‘prijs’. Deze begrippen worden vaak (onterecht) met elkaar gelijkgesteld. Om dit duidelijk te maken kunnen bijvoorbeeld kijken naar de huidige prijsontwikkeling van crypotocurrencies. Bepaalde crypto’s hebben inmiddels een prijs bereikt van € 30.000. Is deze prijs gelijk aan de waarde van deze crypto?

Nee is het antwoord. Voor de een is een crypto namelijk waardeloos. Het genereert geen inkomsten. Een ander stelt daarentegen dat deze crypto, zelfs met een prijs van € 30.000, ondergewaardeerd is. Met andere woorden: het subjectieve element speelt een essentiële rol bij de waardevaststelling.

De essentie van handel is om in een betere positie terecht te komen.[1] Handel bestaat juist door een verschil tussen waarde en prijs. Dit brengt met zich mee dat waarde niet gelijk kan zijn aan prijs. Indien voor een crypto met een waarde van € 30.000 een prijs moet worden betaald van € 30.000, is van verbetering geen sprake. Wanneer waarde en prijs aan elkaar gelijk zijn, heeft handelen geen nut.

De prijs is dus afhankelijk van wat de koper ermee willen realiseren. Om een goede inschatting te maken van de prijs die een onderneming kan opleveren is het dus noodzakelijk om te weten welke waarde deze onderneming kan hebben voor de potentiele koper. Inzicht in deze toegevoegde waarde is onmisbaar wanneer de doelstelling is om de onderneming binnen afzienbare tijd te verkopen. Het bijstaan van de ondernemer op strategisch management om deze toegevoegde waarde te creëren leidt tot een betere prijs voor de onderneming bij verkoop, en daarmee ook een betere oudedagsvoorziening voor de ondernemer.

[1] De kern van de subjectieve waardetheorie gebaseerd op de Oostenrijkse School. Deze wordt gevormd door de gedachte dat mensen handelen op basis van een strikt persoonlijke waardeschaal.